ေအးခဲတာကို ငါေၾကာက္တယ္.. ဒါေပမယ့္ ႏွင္းကို ငါခ်စ္မိသြားတယ္။ ေမွာင္မည္းတာကို ငါေၾကာက္တယ္... ဒါေပမယ့္ ညကို ငါခ်စ္မိသြားတယ္။ နာက်င္တာကို ငါေၾကာက္တယ္... ဒါေပမယ့္ ဒဏ္ရာအထပ္ထပ္ျဖစ္ေအာင္ ငါ့ကိုယ္ငါညႇင္းဆဲတယ္။ ဆူညံတာကို ငါမႏွစ္သက္ဘူး... အထီးက်န္မွာကို ငါေၾကာက္ျပန္တယ္။ နင့္ကိုငါ ခ်စ္မိသြားတယ္... တစ္ေန႔ နင္လွည့္ထြက္သြားမွာကို ငါေၾကာက္မိျပန္တယ္။ နင္ဟာ ငါ့ရဲ႕ေႏြဦးရာသီလို႔ ငါထင္ခဲ့တယ္။ လွပတဲ့ေႏြဦးရာသီလို ေႏြးေထြးျခင္းေတြ နင္သယ္လာလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ခဲ့မိတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို ငါလိုခ်င္တယ္...ဒါေပမယ့္ နင့္အတြက္နဲ႔ မ်က္ရည္ေတြ ငါအခါခါက်ေပါ့ကြယ္.. .ေစာင့္ေမွ်ာ္ရတာက အက်င့္တစ္ခုလိုျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ ေစာင့္ေမွ်ာ္ရင္ ေရာက္လာလိမ့္မယ္လို႔ ခပ္ရိုးရိုးပဲ ေတြးထားခဲ့မိတယ္ ဒါေပမယ့္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ရင္းနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ရမယ့္အေပ်ာ္ေတြကို ငါတို႔လက္လြတ္ခဲ့ၾကတယ္ လက္လြတ္ခဲ့ၿပီးမွ ဘာေၾကာင့္ အစကတည္းက မဖမ္းဆုပ္လိုက္သလဲလို႔ ငါတို႔ေနာင္တရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေစာင့္ေမွ်ာ္တယ္ဆိုတာ နဂိုကတည္းက ရယ္စရာေကာင္းတဲ့အမွားတစ္ခုပါ ေရာက္လာႏိုင္မွန္း၊ မေရာက္လာႏိုင္မွန္းမသိတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းတစ္ခုကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ဖို႔ ငါတို႔အက်င့္ပါေနခဲ့တယ္... .
Saturday, January 28, 2012
Post a Comment