"အဘိုးႀကီးႏွယ္ လုပ္ခ်လိုက္ျပန္ၿပီကြယ္" အဘြားႀကီးသည္ အိပ္ရာေပၚမွ အနံ႕ေထာင္းေထာင္းထေနေသာ ေရကြက္ကြက္ကို စိတ္မသက္မသာျဖင့္ ၾကည့္လိုက္ေလသည္။ "တေန႕တေန႕ သူ႕အတြက္ ေလွ်ာ္ရဖြတ္ရ။ ကိုယ္ကလည္း သိပ္ေနေကာင္းလွတာ မဟုတ္။ အခုလည္း ဘယ္ေရာက္သြားျပန္လဲ မသိ။" တျဖစ္ေတာက္ေတာက္ ေျပာေနစဥ္ အိမ္ေရွ႕မွ ကေလးတစ္ေယာက္ ေအာ္သြားသံ ကို ၾကားလိုက္ရသည္။ "ဘြားေလးေရ အဘိုး သစ္ပင္တက္ေနတယ္ဗ်ိဳ႕" "ဟင္.. ဘုရား ဘုရား" ကပ်ာကယာ ထြက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၿခံထဲတြင္ အဘိုးႀကီးသည္ လက္ကေလး ေနာက္ပစ္ကာ မသိသလို ရပ္ေနေလသည္။ "ရွင္.. ရွင္.. သစ္ပင္ေပၚ တက္တယ္ဆို" အဘိုးႀကီးက မ်က္လံုးေလး ေပကလပ္ေပကလပ္ျဖင့္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ပါသည္။ "အဲဒါေတြ စိတ္ညစ္ရတာေပါ့ အေဖႀကီးေရ။ ရွင့္ကိုရွင္ ကာလသားေလး မွတ္ေနလား။ ေလျဖတ္ထားလို႕ မသန္မမာ ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာလည္း မေမ့နဲ႕ဦး။ သစ္ပင္ေပၚ ဘာသြားလုပ္ရတာလဲ။ သားသမီးေတြက တေယာက္မွ အနားမွာ မရွိဘူး။ ကၽြန္မလည္း ရွင့္ကုိ မ်က္စိေဒါက္ေထာက္ ၾကည့္မေနႏိုုင္ဘူး။" အဘြားႀကီးသည္ ေျပာရင္း ေဒါသသံပါလာသည္။ အဘိုးႀကီးထံမွ စကားသံ မပီမသ ထြက္လာသည္။ "မင္းအတြက္ပါ" "ဘာလဲ ကၽြန္မအတြက္" အဘိုးႀကီးသည္ ေနာက္ပစ္ထားေသာ လက္ကို ေရွ႕သို႕ ထုတ္လိုက္သည္။ ကံ့ေကာ္ပန္းကေလး သံုးေလးခက္ ျဖစ္ေလသည္။
Saturday, January 21, 2012
Post a Comment